Os Eivadiños xa estaban mortos e enterrados, e a pesares do peso da lápida seguiron camiñando. Esqueceran o seu nome, a súa historia, pero perduraban as costumes: parada obrigatoria no primeiro bar, á carón do cementerio, e camiñar a modiño ou a rastras, deixando un regueiro de lamentos.
Crónica >>
Ficha técnica >>
Album de fotos >>
No hay comentarios:
Publicar un comentario