A Z maiuscula contaxiose ca nosa pandemia, a pesares de entonar no seu tempo o Requiem ante a lousa que cubriu os restos dos Eivadiños. Outra vez fomos terra e auga, e tempo. As ribeiras do Tea calaron as nosas pegadas baixo un sol apocaliptico, e rematamos nun recuncho do paraíso perdido. As fórmulas mudaron, máis non as formas: o Antisenderismo goza de boa saude.
Crónica (en preparación)
Ficha técnica >>
Album de fotos >>
No hay comentarios:
Publicar un comentario