Insistimos en espallar a pandemia alén das nosas fronteiras, e seguindo a liña do río Laboreiro escribimos unha das páxinas máis fermosas da nosa historia Zombi. O noso senhor da Boa Morte inspirou a Comandante Z nunha ruta arraiana na que, deseguro, insistirán outros colectivos, seguindo a nosa estela antisendeirista. Mergullámonos unha, dúas e ata tres veces, e o Zombi con Botas tivo un momento verdadeiramente terrorifico en Ameijoeira.
Ficha técnica >>
Album de fotos >>
Crónica EZA026 Trilho Transparque
Mercurio, 28 de setembro de 2011
Agardando polo Apocalipse tantas veces anunciado, reproducimos as monotonías da loucura cotidiana semellando, sen necesidade de resga-las vestiduras nin pústulas sangrantes, un exército de zombis, deambulando por labirintos de formigón e asfalto.
Máis que buscar o contracto cos afíns tropezámonos, caendo nunha sorte de canibalismo involuntario, da que case nunca sáemos indemnes, sexamos depredadores ou devorados.
Quizais para afastarse desta pandemia precisemos espallar outra, e cada quen busque acubillo ó seu xeito nos máis variados paisaxes naturais, sonoros ou virtuais. Así nós, lembrando que somos mortais, e polo tanto, infinitos mentres alguén nos pense, camiñamos cara os nosos soños onde o tempo se nos antolla detido, e polo tanto todo é posible.
Nese territorio de soños, onde o mundo pódese chamar Castro Laboreiro, insistimos os tres precursores desta resurrección anunciada, sen precisar de máis escusas pero carregados de razóns: a Comandante Zeta, o Zombi con Botas e este anaco de cronista, o Zombi Zero. Non somos lexión, nin falta que fai, e dámoslle as costas ás pandemias helitrópicas que, aínda coa morte do verán, insisten en espallarse polos areais do que, as veces, semellan os restos dun país.
Buscando a nosa renuncia o sol tentaba achegarse máis a nós para arrincar a nosa pel, máis a nosa Comandante Zeta tiña unha ruta de supervivencia, ó abeiro das fragas autóctonas que discorren a carón do río que da nome a toda a serra.
Deixamos o transporte á sombra dun recinto sagrado, e deseguida comezamos a espallar pegadas pola follasca, como se fose o xerme do que puideran brotar algo máis fértil que estas lembranzas.
Outras nostalxias brotaron, coma un virus, cando chegamos á Ponte Nova, pois por alí pasou, facendo en solitario o “Trilho Castrejo”, fai case sete anos, aquel corpiño meu que xa levaba, aínda sen diagnosticar, esas eivas que me levaron, a tombos, coma o que se precipita por un barranco, a converterme nesa criatura EZA que agora son.
Para afastarme do peso da miña sombra a nosa Comandante Zeta abandonou a dirección do trilho, seguindo as marcas de outro máis ambicioso: o Transparque, camiñando sempre río abaixo, internándonos en fragas de ribeira que semellaban estremecerse ante a nosa invasión.
Fronte a nós, penedos infranqueables ou case, que semellan afastar do mundo unha aldea montañeira, Bago de Cima, pendurada do ceo coma un niño de aguias.
Os ollos recuperan a ilusión, e caen ó chan as folerpas de cemento que a cidade, e os seus hábitos, fabrican en serie.
O alento do sol atenuase pola proximidade das augas do Leboreiro e pola sombra das especies nobres. O Zombi con Botas semella tamén contaminado polos meus vicios, e ás veces somos tres os que tentamos atrapar nubes, curvas ou movementos nas nosas memorias dixitais.
A que non falla e a Comandante, cun ollo no camiño e outro no satélite, sen deterse máis que o preciso, ata que chegamos a unha antiga presa e decide, como unha inmellorable guía, que é o lugar axeitado para papar os embrións de pito que levamos na mochila e, se alguén quer, mergullarse nas augas escuras e profundas do pantano. Eu quero as dúas cousas e deseguida xorde a verdadeira face do Zombi Zero, para espanto de troitas, cabaliños do demo e zapateiros.
Con ánimo e forzas renovadas continuamos a nosa ruta, ata que os Botas descobren, algo máis adiante unha piscina olímpica na que, desta vez si, non poden resistirse a dar unha boa chapuzada, por se acaso se acaba o mundo unha vez que comecemos a afastarnos do río, camiñando pola raia seca.
Pensei que podería estar camiñando ó carón do Laboreiro ata o fin dos meus días, tal era o efecto balsámico que causaba nos meus sentidos, máis cando comezamos a afastarnos del, gañando algo de altura e divisando a fenda verde que se estendía entre as montañas ata o pobo do meu bisavó, sentín que o que me agardaba aínda podía ser mellor.
Aos poucos camiñamos por unha carballeira fermosa, onde se nos ofrecen varias alternativas, vellos sendeiros tradicionais aínda en uso, e seguindo o camiño principal chegamos a Ameijoeira, pobo arraiano que nos agasalla cunhas mazás pequerrechas e saborosas.
Na ermida do noso senhor da Boa Morte temos un inspirado momento zombi, xa que fronte a ela atopamos o escenario idóneo para capturar o lado máis salvaxe do señor Botas.
Co sorriso instalado nas nosas caras, cruzámo-la fronteira, máis apenas nos decatamos de mudar de país, e sentimos que dentro de nós aínda perduraban os vellos límites da Gallaecia.
Deixamos atrás tamén os territorios da Serra da Peneda e adentrámonos noutra serra, a da Queguas, camiñando amplas e poeirentas pistas, onde semellamos protagonistas dunha serie post-apocalíptica, todo ó noso redor son penedos das máis varias formas e dimensións, e un ceo pragado tamén de curiosas formacións de nubes impresas nun ceo azul.
Agora que o penso tamén semella o escenario dun western, e nós semellamos que estamos na procura do Río Bravo. Creo que mesmo o vento me trae as notas de “My rifle, my pony, and me”.
Aínda que disfruto da paisaxe alédome de que a nosa Comandante Zeta enlace co PRG-128, que seica vai cara o pobo de Pereira, para saborear outra vez a sombra das especies autóctonas.
Outro xiro no camiño lévanos a atoparnos novamente co río Laboreiro, onde os meus queridos zombis me teñen agochada unha boa sorpresa: as fervenzas do Muíño Novo. Baixamos ata alí, a pesares de que o desaconselle a sinalización do Sendeiro do Pan.
Mergúllome nas refrescantes augas do Laboreiro co mesmo entusiasmo que de neno o facía nas pozas do regueiro de San Francisco, mentres os senhores Botas documentan a miña ledicia. Síntome afortunado por estar neste recuncho do mundo, nesta compañía privilexiada.
Outra vez en ruta seguimos a liña do río, por un sendeiro que a nosa guía coñece ben, tanto que apura o paso para que non nos colla o lusco fusco no camiño de regreso. Entre unha vexetación exuberante avanzamos, abraiados polas cores coas que o outono está tinguindo estas terras arraianas.
A nosa Comandante Zeta sinálanos o paso fronteirizo, do que apenas resta un senlleiro murete de pedras e os restos dun aramado que chegaba ata o río. Media ducia de garranos trotan diante nosa, asustados pola incursión zombi nos seus lugares naturais.
Semella que o camiño de volta faise máis a presa, e no tramo final aínda me agarda unha sorpresa, cando nos afastamos algo do río para visitar unha inverneira que semella abandonada e onde nos demoramos un bo anaco admirando o forno comunal e as demais construcións tradicionais. E algo máis adiante tamén pasamos baixo un curioso acueduto de pedra, con capelas de alminhas a ambos lados, e ó carón dunha mina que semella bastante profunda.
Xa en Castro Laboreiro calmámo-la sede cunha ronda de “Super Bock”, e a fame cun feixe de lambonadas, mentres facemos proxectos para alongar a xornada preto do Miño, na vila de Melgaço, onde os Botas coñecen un bo lugar para cear. Alí chegamos á noite, asombrados de que a temperatura siga sen baixar. Ceamos frango á brasa, nun local certamente rústico, onde repasamos os mellores momentos zombis do día, e facendo vontade de continuar partillando mesas e camiños.
E así foi, e así volo conto, aínda que non vaiades a pensar que, de aquí en diante, vou a contalo todo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario